Figuratie is wat mij betreft een vaststaand feit: als kunstenaar ben ik een ongegeneerde en onverbeterlijke realist; dat ik geloof dat kunst de harten van mensen vermag beroeren maakt mij dan misschien tot een realist met enigszins romantische inslag.

In het tekenen en schilderen is “begrip” de allereerste en belangrijke fase: je moet begrip krijgen van wat je verbeelden wilt. Wat dan ontstaat op papier, is op zich al heel interessant om te bekijken, want je kijkt in de keuken van de kunstenaar.

Compositie —de manier waarop je het onderwerp kadreert— is mijn grootste zorg. Het is m.i. de belangrijkste component waarmee je het onderwerp naar je toe kunt trekken, meer nog dan kleur of los kwastgebruik.

Het is een medium dat ik vooral meeneem op reis, al “herhaal” ik maar wat graag een beeld in het atelier, on aquarel, gemengde techniek of olieverf. Ik ben geen waterverf purist. Soms vraagt een aquarel om erin te “rotzooien”. Dat kan bestaan uit wrijven in gras, overgieten met een dunne saus van de een of andere andere kleur —zelfs zwart— en het wegwassen met kwast of afwasborstel. Daarna, na droging, dan weer toevoegen, soms retoucheren met dekwit (zoals schilders in de 19e eeuw heel gewoon waren), inkt, kleurpotlood of waskrijt. Leve ook het puntige lemmet en schuurpapier!

Want het enige dat belangrijk is daar te komen waartoe het geziene en ervarene me toe dwingt. Een prachtige opdracht!